٨ سال بحران آفرینی اصلاح طلبان فارسی 1392

پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام‌ خمینی، نظام سیاسی جدیدی را تحت عنوان «جمهوری اسلامی» جایگزین نظام سلطنتی كرد. این طرح حكومتی مبتنی بر نظریه‌ ی ولایت فقیه در عصر غیبت امام زمان(عج) است كه بر اساس آن، فقیه عادل با پذیرش مردم در رأس قدرت سیاسی قرار می‌ گیرد و ضامن اسلامیت نظام سیاسی است. جمهوریت نظام سیاسی نیز با حضور مردم در تمام صحنه‌ های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی كه نحوه‌ ی آن از طریق ساختارهای حقوقی و قانون اساسی مشخص شده است، بروز می‌ یابد. تلفیق اسلام و جمهوریت در جمهوری اسلامی یك الگوی ابتكاری بوده كه تا كنون چنین الگویی در كشور حاكمیت نداشته است. در چارچوب چنین بینشی شكل‌ گیری احزاب سیاسی مورد پذیرش قرار گرفته، فعالیت سیاسی آن ها در چارچوب كلی قانون اساسی رسمیت می‌ یابد. بر اساس همان بینش، فعالیت احزاب سیاسی در این نظام سیاسی نمی‌ تواند ساختارشكن باشد و چنین فعالیتی بایستی تحت حاكمیت قانون اساسی و اصول تغییرناپذیر آن صورت پذیرد. پس از انتخابات هفتمین دوره‌ ی ریاست جمهوری در ایران در سال ١٣٧٦ و پیروزی كاندیدای مورد حمایت جریان‌ های موسوم به «جناح چپ» در انتخابات مذكور، حزب مشاركت به مثابه یك حزب دولتی شكل گرفت كه در واقع پایگاه حاكمان پیروز انتخابات و یا حزب حاكم تلقی می‌ شدند. مبانی فكری و رفتار سیاسی مؤسسین این حزب را می‌ توان در تأكید بیش از حد بر «جمهوریت» نظام و بی‌ اعتمادی یا مخالفت شدید با «اسلامیت» تصریح شده در قانون اساسی خلاصه كرد، كه این مخالفت و بی‌ اعتنایی از طریق مخالفت با نهادهایی صورت می‌ گرفت كه سمبل بعد اسلامیت نظام جمهوری اسلامی بودند؛ به همین دلیل اقدامات افراد مهم حزب مذكور به شدت از طرف مخالفان سرسخت خارجی جمهوری اسلامی مورد حمایت قرار می‌ گرفت. در این اثر، نویسنده‌ ی محترم با استناد به آثار برجای مانده از مهم‌ ترین اعضای حزب مذكور به تحلیل عملكرد آن پرداخته است و این تحلیل را در چارچوب اندیشه‌ ها و افكار بنیانگذار جمهوری اسلامی، حضرت امام‌خمینی، به عنوان معیار اصلی هویت این نظام نوپا به انجام رسانیده است.