در باب جمهوری و در باب قوانین فارسی 1403

Dar Bāb-i Jumhūrī va dar Bāb-i Qavānīn

نویسنده: Marcus Tullius Cicero

امتیاز:

12٫22 £

4 تا 6 هفته

شومیز

12٫22 £

انتخاب تعداد

اشتراک‌گذاری

لیست علاقه‌مندی‌ها

گفت و گوهای جمهوری و قوانین کیکرو آشکارا تقلیدی از گفت و گوهای جمهوری و قوانین افلاطون است. ما در این جا با شاگرد یا مقلد (کیکرو) و استاد یا مرجع (افلاطون) سروکار داریم، اما همۀ شاگردان یک استاد به یک میزان شاگردان خوبی نیستند و از این رو، نمی توان همۀ آن ها را به صرف این که شاگرد استادی بزرگند جدی گرفت. جدیت کیکرو در مقام خطیبی برجسته هیچ گاه محل تردید نبوده است، اما از سدۀ نوزدهم به بعد، شأن او به مثابه فیلسوفی تراز اول همواره با تردید مواجه گشته است. باید پرسید که آیا کیکرو را می توان شاگرد جدی افلاطون در نظر گرفت؟ تأمل در دقایق این دو دیالوگ که البته به نحوی ناقص به دست ما رسیده‌اند از جدیت کیکرو در مقام فیلسوفی سیاسی حکایت دارد. حملات کوبندۀ کیکرو به سیاست گریزی اپیکوری همواره، به نحوی استادانه و به شیوه ای سقراطی، با تجلیل از زندگی متأملانه تعدیل می شود. این دو دیالوگ کیکرو، در کنار در باب وظایف او، می تواند نمودگار کوشش یک فیلسوف سیاسی سقراطی باشد که اختلافاتش با استادش منتج از زمینۀ متفاوتی است که در آن فلسفه ورزی می کند، اما غرض او با غرض استادش یکسان است: کوشش برای تداوم شیوۀ زندگی فلسفی در مجاورت، و از رهگذر تأمل در زندگی سیاسی.

گفت‌وگوهای جمهوری و قوانین کیکرو آشکارا تقلیدی از گفت‌و‌گوهای جمهوری و قوانین افلاطون است. ما در اینجا با شاگرد یا مقلد (کیکرو) و استاد یا مرجع (افلاطون) سروکار داریم، اما همه‌ی شاگردانِ یک استاد به یک میزان شاگردان خوبی نیستند و ازاین‌رو، نمی‌توان همه‌ی آن‌ها را به صرف اینکه شاگرد استادی بزرگ هستند جدی گرفت. جدیت کیکرو در مقام خطیبی برجسته هیچ‌گاه محل تردید نبوده است، اما از سده‌ی نوزدهم به بعد، شأن او به‌مثابه فیلسوفی تراز اول همواره با تردید مواجه گشته است. باید پرسید که آیا کیکرو را می‌توان شاگرد جدی افلاطون در نظر گرفت؟ تأمل در دقایق این دو دیالوگ ــ که البته به‌نحوی ناقص به دست ما رسیده‌اند ــ از جدیت کیکرو در مقام فیلسوفی سیاسی حکایت دارد. حملات کوبنده‌ی کیکرو به سیاست‌گریزی اپیکوری همواره، به‌نحوی استادانه و به‌شیوه‌ای سقراطی، با تجلیل از زندگی متأملانه تعدیل می‌شود. این دو دیالوگِ کیکرو، در کنار در باب وظایف او، می‌تواند نمودگار کوشش یک فیلسوف سیاسیِ سقراطی باشد که اختلافاتش با استادش منتج از زمینه‌ی متفاوتی است که در آن فلسفه‌ورزی می‌کند، اما غرض او با غرض استادش یکسان است: کوشش برای تداوم شیوه‌ی زندگی فلسفی در مجاورت، و از رهگذر تأمل در زندگی سیاسی.