خداحافظ مندلیف فارسی 1402

اسم خیلی چیزها و کس‌ها را می‌شود روی خیابان‌ها دید، درست مثل تهران. برعکس فیلم‌های آمریکایی که آدرس خانه‌ها در نیویورک یا لندن یکی‌دو تا عدد است و بس. مثلا خیابان فلان برادوی پلاک صد. من ترجیح می‌دهم اسم آدم‌ها و پرنده‌ها و گل‌ها و این چیزها را روی محله و کوچه و خیابان بگذارند. حتی اگر هر چند سال یک نفر بیاید روی کار و اسم‌ها را عوض کند. دوست دارم هیچ وقت نفهمیم بهستان و گلستان و بوستان و بهارستان و نیستان و دشتستان و نگارستان چندم کدام یکی است. این، آرزوی بزرگی نیست که وقتی تو می‌گویی بهار، بروم سراغ شوخی‌های خنک همیشگی که ملک‌الشعرای بهار، یا بهار شیراز یا بهار. اگر این اسم‌ها نباشد نقشه نیم کیلویی گیتاشناسی به چه درد می‌خورد؟ نقشه را چاپ کرده‌اند که در آن دنبال کوچه‌ها بگردیم. مثلا همه کوچه‌هایی که اسم تو را دارند، مریم.