!چنین گفت داریوش فارسی 1385

کتاب حاضر، پژوهشی در خصوص خط میخی فارسی باستان است که نویسنده در آن به نقد یافته‌ها و نظریات ایران‌شناسان می‌پردازد. وی خوانش همه‌ی باستان‌شناسان و زبان‌شناسان خارجی را که از 150 سال پیش به این طرف، از فارسی باستان عرضه کرده‌اند کژخوانی و برداشت‌های نادرست می‌داند و ریشه‌ی اصلی این کژخوانی‌ها را قیاس‌های مع‌الفارق فارسی باستان با خطوط میخی عیلامی و اکدی (بابلی) ذکر می‌کند. به اعتقاد ایشان زبان‌شناسان به تمامی، خط تحریری آرامی را از یاد برده‌اند که وسیله‌ی همه‌ی ارتباطات در بین‌النهرین و قلمرو هخامنشیان بوده است. نویسنده با عرضه‌ی جداول تلفظی زبان‌شناسان پیشین، هجایی یا نیمه‌ هجایی پنداشتن خطوط میخی فارسی باستان را اشتباه دانسته و آن را نخستین خط میخی کاملا الفبایی جهان می‌پندارد. کتاب با نشانه‌های اختصاری و آوانویسی و همچنین جداول حروف میخی از دیدگاه ایران‌شناسان خارجی آغاز می‌شود.