ادبیات نمایشی در ایران از 1299 تا 1320 فارسی 1400

پنج نمایشنامه‌نویس مهم دوره‌ی پهلوی اول عبارت‌ اند از: حسن مقدم، ذبیح بهروز، سیدعلی نصر، رضا کمال شهرزاد و گریگور یقیکیان. هر یک از این نویسندگان با آثار خود پایه‌گذار سبک جدیدی در ادبیات نمایشی ایران شدند. ادبیات نمایشی این دوره بر آثار این پنج نمایشنامه‌نویس بنا می‌شود و با تحلیل و بررسی آثار آن‌ها می‌توان با کل جریان ادبیات نمایشی این دوره آشنا شد. در این کتاب، پنج نمایشنامه‌نویس مهم این دوره معرفی می‌شوند و مهم‌ترین آثارشان از نظر مضمون، شخصیت‌پردازی، زبان، گفتار، فضا، حالت، سبک، زمان و مکان، مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرند. مهم‌ترین ویژگی این دوران، مدرنیسم و باستان‌گرایی است که در آثار نویسندگان مورد توجه قرار می‌گیرد. در این دوره، نمایشنامه‌نویسی رونق فراوان یافت و گروه‌های تئاتری در دل خود نمایشنامه‌نویسان بسیاری پرورش دادند.