خشتمال فارسی 1399

رمان برگزیده ی نخستین جایزه ادبی کوچه. اسماعیل با پدر و زن باباش روزگار می گذراند؛ زن بابای قدرتمند، خاله زنک و معتاد به چشم و هم چشمی که همین چند وقته پیش دو تا پایش را کرد در یک کفش که الا و بلا باید یک دریچه روی دیوار آشپزخانه در بیاورند تا بتواند خیلی راحت هرچه را می خواهد با مهمان خانه رد و بدل کند و اصرارش هم بیشتر برای این بود که نکند یک وقت زنان دیگر زودتر این کار را انجام بدهند و نتواند چشمشان را در آورد از چیز خاص و ویژه ای که دارد. وقتی همین زن بابای یاد شده که کمی خرافاتی هم هست مشغول شکستن تخم مرغ ها روی سیب زمینی سرخ شده است، متوجه می شود که ای داد بیداد تخم مرغ ها دو زرده اند و این یعنی یک تو راهی در راه است. او اعتقاد دارد که تو راهی یعنی بچه اما بابای اسماعیل بد به دلش راه نمی دهد و ترجیح می دهد از این تو راهی به عنوان مهمان تعبیر کند که انگار تعبیرش هم درست از آب در می آید چون هنوز غذا خورده نشده که خبر از آمدن مهمان می رسد!