جستارهایی جامعه شناختی درباره‌ی داستان امروز ایران؛ از بامداد خمار تا توکای آبی فارسی 2020

ترویج‭ ‬نسبی‌گرایی،‭ ‬تحذیر‭ ‬نویسندگان‭ ‬از‭ ‬داشتن‭ ‬جهان‌بینی‭ ‬و‭ ‬نقطه‭ ‬نظر‭ ‬مشخص‭ ‬و‭ ‬تشویق‭ ‬توجه‭ ‬به‭ ‬درگیری‌های‭ ‬درونی‭ ‬و‭ ‬روانی،‭ ‬روایت‌هایی‭ ‬پدید‭ ‬آورد‭ ‬که‭ ‬عملا‭ ‬‭ ‬کاستی‌های‭ ‬ساختارها‭ ‬و‭ ‬نهادهای‭ ‬موجود‭ ‬اجتماعی‭ ‬و‭ ‬استبداد‭ ‬حکومتی‭ ‬را‭ ‬نادیده‭ ‬می‌گرفت‭ ‬یا‭ ‬کم‌رنگ‭ ‬می‌کرد‭. ‬داستان‌ها‭ ‬از‭ ‬فشارها‭ ‬و‭ ‬درگیری‌ها‭ ‬می‌گفتند‭ ‬اما‭ ‬نمی‌توانستند‭ ‬یا‭ ‬نمی‌خواستند‭ ‬به‭ ‬یکی‭ ‬از‭ ‬ریشه‌های‭ ‬اصلی‭ ‬آنها‭ ‬که‭ ‬قدرت‭ ‬سیاسی‭ ‬کنترل‌گر‭ ‬مذهبی‭ ‬بود‭ ‬بپردازند‭. ‬ابهام‭ ‬در‭ ‬زبان،‭ ‬عدم‭ ‬قطعیت‭ ‬در‭ ‬روایت،‭ ‬نادیده‭ ‬گرفتن‭ ‬قدرت‭ ‬قاهر‭ ‬حاکم‭ ‬و‭ ‬جایگزینی‭ ‬آن‭ ‬با‭ ‬روابط‭ ‬مبهم‭ ‬شخصی،‭ ‬کاری،‭ ‬همسایگی،‭ ‬خانوادگی‭ ‬و‭ ‬عشقی،‭ ‬و‭ ‬توجه‭ ‬بیش‭ ‬از‭ ‬اندازه‭ ‬به‭ ‬فرم‭ ‬روایت،‭ ‬مانع‭ ‬از‭ ‬تعریف‭ ‬وظایف‭ ‬مشخص‭ ‬اجتماعی‭ ‬برای‭ ‬داستان‌نویسی‭ ‬بعد‭ ‬از‭ ‬انقلاب‭ ‬شد‭.‬