Khānah-yi 'arūsak (2): Persian 1398
خانه عروسک (2)
171 SEK
Share
Wishlist
Original Title:
A Doll's House
,
Part 2
ISBN:
9786003675551
Translator:
Afsānah Kamālī
Publisher:
Nimazh
Age Group:
Adult
Pages:
120
Weight:
116 g
Dimensions:
14 x 21 x 1.2 cm
Book Cover:
Paperback
Nora:... Terwald, fifteen years ago, when I left here, the first thing I did - because I had nothing: no home, no family, no money - was to go and live in a boarding house, and because I had no real skills except sewing I did the same and made money by sewing and saved little by little because what I really wanted to do for the first time in my life was to be myself. Therefore, when I saved enough money, I left the boarding house and went to live in the north. And even though I was standing on my own feet, whatever I did, whatever decision I made, from what I ate to the time I went to bed, I could always hear a voice in the back of my head that sounded like yours or my father's or the spiritual fathers or any other person I knew - always. I had it in my head as if I had to somehow arrange to check with that person and find out what his opinion was, even though that person was not there, my thoughts belonged to that person. And so while it was like that, I decided to live in silence, not to talk to anyone and not to let anyone talk to me - and I lived like this until I couldn't remember what other people's voices sounded like - until there was nothing but my own voice or something. I was sure that it must be my voice, I did not hear any other voice in my head. It's been almost two years, two years of silence. And the moment I could hear myself, I could think about what I wanted that had nothing to do with what other people wanted. It's really hard to hear your own voice, and every lie you tell makes it harder to hear your voice, one of the things we do a lot is lies; Especially when what we want from other people is to love us. This is how I realized that I am the best of myself if I am with myself.
more
نُرا:... تروالد، پونزده سال پیش، وقتی از اینجا رفتم، اولین کاری که کردم_چون هیچی نداشتم: نه خونه‌ای، نه خانواده‌ای، نه پولی_ این بود که رفتم توی یه پانسیون زندگی کردم و چون هیچ مهارت واقعی‌ای جز دوخت و دوز نداشتم همون کارو کردم و با خیاطی پول درآوردم و ذره‌ذره هرچی تونستم پس‌انداز کردم چون چیزی که واقعاً میخواستم برای اولین بار توی عمرم انجام بدم، این بود که خودم باشم. برای همین وقتی به اندازه‌ی کافی پول پس انداز کردم، از پانسیون درآمدم و رفتم شمال زندگی کردم. و با اینکه روی پای خودم ایستاذه بودم هرکاری که می‌کردم هر تصمیمی که می‌گرفتم، از چیزی که می‌خوردم بگیر تا زمان رفتنم توی تخت همیشه می‌تونستم پسِ سرم یه صدای بشنوم که شبیه صدای تو یا پدرم یا پدر روحانی یا هرچند تا آدم دیگه‌ای که می‌شناختم بود_همیشه تو سرم داشتمش انگار که باید یه جورایی تنظیم می‌کردم با اون آدم چک کنم و بفهمم نظر اون چیه، با اینکه اون آدم وجود نداشت ولی فکرام مال اون آدمه بودن. و خب تا زمانی که اینطوری بود، تصمیم گرفتم که در سکوت زندگی کنم، با کسی حرف نزنم و نذارم کسی باهام حرف بزنه_ و تا وقتی نتونستم به‌یاد بیارم صدای آدمای دیگه چطوری بود اینطوری زندگی کردم_ تا وقتی که دیگه جز صدای خودم یا اون چیزی که مطمئن بودم باید صدای خودم باشه هیچ صدای دیگه‌ای رو توی سرم نشنیدم. تقریباً دو سال شد، دو سال سکوت. و لحظه‌ای که تونستم صدای خودمو بشنوم، تونستم به چیزایی که میخواستم فکر کنم که هیچ ربطی به چیزایی که دیگران می‌خواستن نداشت. واقعاً خیلی سخته که صدای خودتو بشنوی، و هر دروغی که می‌گی شنیدن صدات رو سخت‌تر می‌کنه، یکی از کارایی که خیلی می‌کنیم دروغ گفتنه؛ به‌خصوص وقتی اون چیزی که از آدمای دیگه می‌خوایم این باشه که عاشقمون باشن. اینطوری فهمیدم که من بهترینِ بهترین ِ خودمم اگه با خودم باشم.
more
