Bī dalīlī-i bāwar: Dar bāb-i yaqīn-i Vītginishtāyn: Persian 1387

کتاب حاضر، شرحی بر «در باب یقین» اثر ویتگنشتاین (1889-1951 م) در خصوص مساله امکان معرفت و یقین است. آنچه محل بحث معرفت شناختی می باشد. یقین عینی است و نه یقین شخصی؛ آنچه مورد نظر معرفت شناسان است، باورهای یک شخص در محدوده خصوصی او نیست، بلکه آنها می خواهند امکان مبنایی عینی برای باورهایی مشاع و همگانی را بررسی کنند. بنابراین در کتاب سعی شده، مباحثی در راستای رسیدن به نتیجه ای در این باب سامان داده شود. بخش اول کتاب، صرفا معطوف به استفاده مستقیم از سخنان ویتگنشتاین است و نگارنده به شرح و بسط بینش های وی درباره یقین پرداخته است. بخش دوم و سوم به بررسی دیدگاه ویتگنشتاین نسبت به کل نظام معرفتی انسان ها اختصاص دارد. مباحث دیگر کتاب مشتمل است بر: شیوه ویتگنشتاین در شناخت مفاهیم، امکان شک فراگیر، نیاز شک به یقین، مشابهت قطعیت گزاره های محوری و قطعیت ریاضیات، عینیت یقین، و ویتگنشتاین و نظریه معرفت.