Dīvān-i Ḥazīn Lāhījī: Persian 1387
دیوان حزین لاهیجی
384 SEK
Share
Wishlist
Hazīn Lāhījī is the pen-name of Mohammad Ali ibn Abi Tāleb ibn Abd Āllah, also known as Mohammad Ali ibn Abi Tāleb Hazin Lāhiji, Mohammad ibn Abi Tāleb Gilāni and Sheikh Mohammad Ali Hazin Lāhiji. He was an Iranian poet and scholar, born into an eminent family in Esfahan. His ancestors were scholars and landowners from Gilān. In 1734 he emigrated to India where he contributed to the Persianization of the ruling elites. He regarded the Persian of the Indian writers with much contempt. Hazin Lāhiji is considered to be one of the most prominent scholars of the Safavid era whose knowledge extended over the theological learning of his time as well as natural science, a fact testified by his extant writings.
more
تصحیح و مقدمه: بیژن ترقی
بازخوانی و ویرایش: سید وحید سمنانی. محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حزین از آخرین شاعران سبک هندی و از اعقاب شیخ زاهد گیلانی است. او در سال ۱۱۰۳ هجری قمری در اصفهان زاده شد. زندگی او مقارن سقوط دولت صفوی و آشفتگی اوضاع ایران بود که او را درگیر سفرها و ماجراهای فراوان نمود تا جایی که چندین بار جامهٔ رزم پوشید و به نبرد دشمنان رفت. نهایتاً درگیری یا اتهام زنی از سوی گماشتگان محلی نادرشاه افشار در جنوب، حزین را در سال ۱۱۴۶ هجری قمری به هندوستان رمانید که البته هیچگاه از آن و در آن دیار دلخوش نبود. او در سال ۱۱۸۱ هجری قمری در شهر بنارس درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد. حزین را صاحب تألیفات متعدد در علوم گوناگون دانسته‌اند که نام بیش از پنجاه عدد از آنها در تذکره‌ها آمده است. زندگینامهٔ خودنوشت او به نام تاریخ احوال از آن جمله و از مستندات ارزشمند تاریخی راجع به احوال مردمان ایران در دوران سقوط سلسلهٔ صفوی است.
more
