Dar tārīkī-i sūzān: Persian 1382

اين كتاب شامل نمايش نامه اي است كه ماجراي آن با ورود نابيناي جواني به نام "ايگناسيو" به يك آموزشكده مخصوص نابينايان مادرزاد آغاز مي شود. او پس از ورود به آنجا در مي يابد كه همه با نوعي شادماني عاري از تشويش به زندگي خود مشغول اند؛ روي گرداندن از اين نقص جسماني (نابينايي) كه همگي به آن دچارند و دوري جستن از اين مسئله به گونه اي كه انگار اصلا"وجود ندارد؛ آشكارا زيربناي اين شادماني است. ايگناسيو نمي تواند "اطمينان" و "سرور" مجازي آنها را درك كند و بپذيرد. او از كنار گذاشتن عصاي خود - كه نماد پذيرش خودآگاه كوري است - امتناع مي ورزد و آشكارا با نحوه اداره اين موسسه كه به دست نابيناي ديگري به نام "دن پابلو" اداره مي شود، مخالفت مي كند. طولي نمي كشد كه تضاد ميان مواضع اين تازه وارد و بهترين شاگرد موسسه، كارلوس پديد مي آيد. در برابر اين تضاد، همه سعي دارند كه از طريق راه حل هاي ساده و سطحي ايگناسيو را وارد نظام آموزشكده كنند؛ اما ايگناسيو در برابر اين وضعيت طغيان مي كند...