Khāṭarāt-i Muḥammad-ʻAlī Furūghī bih hamrāh-i yāddāsht'hā-yi rūzānah az sāl'hā-yi 1293 tā 1320 ): Persian 1398

شاید کمتر کسی را از رجال سیاسی و فرهنگی ایران بتوان سراغ کرد که در ثبت وقایع روزانه زندگی خود به اندازه محمدعلی فروغی (١٢٥٦ ـ ١٣٢١) مداومت به خرج داده باشد. فروغی از ٢٦ سالگی به نوشتن وقایع زندگی ‌اش پرداخت و با همه مشغله‌ ای که در ادوار مختلف عمر خویش داشت، این کار را با جد و جهد دنبال کرد. او خود در عنفوان جوانی نوشته است که بدین یادداشت‌ نویسی روی آورده تا مرآت حیاتش باشد؛ و امروز این روزنامه حیات ـ که حدوداً ١٨ سال از ایام زندگانی او را دربر دارد ـ برای ما یادگار فرهنگی گرانبهایی است که بخشی از تاریخ سیاسی و فرهنگی کشورمان را آینگی می ‌کند. این کتاب از سه بخش اصلی تشکیل شده است. بخش اول که خاطرات اوست، رساله مستقلی است که فروغی احتمالاً در واپسین سال زندگی درباره خاندان، پدر و احوال خود نوشته و خصوصاً اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران را در عهد ناصری به خوبی شرح داده است، اما متاسفانه مهلت نیافته تا آن را به پایان برساند. بخش دوم یادداشت ‌های روزانه اوست که از ١٥ سال پراکنده میان سال‌ های ١٢٩٣ تا ١٣٢٠ که گاه به تفصیل و گاه به اجمال وقایع را روز به روز، حتی در سخت‌ ترین شرایط سیاسی به رشته تحریر درآورده است. بخش سوم که با عنوان پیوست‌ ها آمده، بیشتر مشروح ملاقات ‌های او با سران کشورهای دیگر، گزارشی از امور جامعه ملل و چند نامه است. همه این نوشته‌ ها سالیان دراز نزد خانواده فروغی محفوظ بوده و اکنون برای نخستین ‌بار منتشر می‌ شود.