Sīmīn Bihbahānī: shāʻir va takāpūgar-i madanī: Persian 1397

اثر جدید کامیار عابدی، پژوهشگر شعر معاصر، با این سطرها آغاز می‌ شود. عابدی در این تک‌ نگاری، به‌ اختصار اما به طور جامع، نکته‌ ای را درباره‌ ی زندگی و آثار سیمین بهبهانی ناگفته نگذاشته است. سیمین شاعر شاخصی است که بیش از هفت دهه در عرصه‌ ی ادب فارسی خوش درخشید و نه‌ تنها در ایران که در جوامع هم زبان و هم‌ جوار، دوستداران و رهروان بسیار یافت. به گفته‌ ی عابدی «بهبهانی گوینده‌ ای است که دو دوره‌ ی عمده‌ ی سنّت/ نوسنّت‌ گرایی و نوگرایی ادبی را با تمرکز در قالب غزل از سر گذراند. وی را می‌ توان شاعری بسیار چیره‌ دست با تصویرها و زبانی همواره نوشوَنده و پر طراوت قلمداد کرد. شاید بتوان گفت که در حدود یک دهه و نیم پایانی زندگی، پرچم در دست او قرار داشت». با این‌ همه، بهبهانی تنها شاعر نبود. او ترانه‌ سرا، منتقد ادبی و تحلیلگر شعر و آثار منثور هم بود و از او نمی‌ شود یاد کرد و از تکاپوهای مدنی‌ اش سخن نگفت؛ مانند حماسه‌ سرایی در دفاع از میهن و در مدح مقاومت رزمندگان در برابر تهاجم دشمن اشغالگر و حمایت پیگیر از کوشش‌ هایی که برای احقاق حقوق زنان و کودکان صورت می‌ گرفت. از این‌ رو سیمین وجدان بیدار جامعه‌ ی خود بود. در کتاب حاضر، علاوه بر تخصیص پنج فصل به سروده‌ های او، در فصل‌ هایی به این ابعاد شخصیتی، ادبی و هنری شاعر نیز پرداخته شده است. همچنین در فصل پایانی کتاب نمونه‌ هایی از آرای اهل شعر و ادب درباره‌ ی سیمین بهبهانی آمده است.