ʻUbūr mīkunīm: Persian 1397

رمان. راه ها از هم جدا می شوند، و آدم ها نیز، و هنگامی که حادثه ای رخ می دهد، هر کس فقط خود را عقب می کشد با ترس، انگار که هیچ کس، چیزی از آن حادثه در ذهن خود نسپرده است. سال ها می گذرند و راه های جدا شده در این دنیای شاید کوچک تر از تصور دوباره در جایی و زمانی به هم تلاقی می کنند. و آن روز خواسته یا ناخواسته همه ی آن چه در گوشه ذهن، خاک خورده و به عمد فراموش شده است، دوباره تازه می گردد، باید تازه شود. یک لحظه است... فقط یک لحظه ی غافلگیر کننده که آینده ی برخی را برای همیشه تحت تاثیر خود قرار می دهد. آن دم لحظه ای به سادگی نمی توان گفت: «عبور می کنیم...!» چون بعضی چیزها عبور کردنی نیستند!