Zulaykhā chashmʹhāyash rā bāz mīkunad: Persian 1397

رمان "زلیخا چشم هایش را باز می‌ کند" درباره ی حوادثی است که در ژانویه ی سال ١٩٣٠ اتفاق افتاده؛ در آن زمان تبلیغات گسترده‌ ای علیه «دهقانان صاحب‌ مال» [کولاک] در شوروی آغاز شد. اموال مردم را می‌ گرفتند و آن ها را به مناطق دوردست و نامسکون شوروی، مثل سیبری، مناطق شمالی، قزاقستان و آلتای اعزام می‌ کردند. این، ماجرای همه ی دهقانان شوروی بود. سه‌ میلیون نفر دارایی خود را از دست دادند و شش‌ میلیون نفر به «اردوگاه‌ های کار اجباری» تبعید شدند. یکی از این شش‌ میلیون نفر، مادربزرگ من بود. در ژانویه ی سال ١٩٣٠ که دختر‌ بچه‌ ای هفت‌ ساله بود، اموال والدینش را مصادره کردند. والدین مادربزرگم را با اسب از روستا به شهر قازان بردند. سپس مسافت بسیار طولانی را با قطار به کراسنویارسک و پس از آن از طریق رودخانه ینی سئی به سواحل رود آنگارا برده شدند. مادربزرگ من همه ی دوران کودکی و نوجوانی خود را در تبعید در سیبری گذراند و بعدها در اوان جوانی در همان‌ جا آموزگاری را آموخت و در سال ١٩٤٦ به روستای مادری خود بازگشت و به تدریس زبان روسی در کلاس‌ های ابتدایی پرداخت.