Rābiṭah: Persian 1388

گفت و گویی درباره ی خودسازی و خودکاوی. نوشتهٔ پشت جلد: ما با زندگی قهريم، به‎ زندگی تبسم نمی ‎‌كنيم، از روی ملالت و تكلف وارد زندگی می شويم. وقتی تو حرف می زدی من ياد يكی از خاطرات زمان كودكی ام افتادم. شايد چهار يا پنج ساله بودم. يك روز پدرم يك جفت گيوه نو برايم خريد و گفت ‌فردا می ‎خواهد مرا با خودش به ‎يكی از دهات مجاور شهر به ‎مهمانی ببرد. من بقدری حالت شعف پيدا كردم كه تا صبح ـ با وجود اين كه خواب بچگی سنگين است ـ چند بار بيدار شدم و بيرون را نگاه كردم ببينم صبح شده است يا نه. اين يعنی به ‎استقبال روز و زندگی رفتن. ولی حالا، همانطور كه تو در يكی از كتابهايت نوشته‌‎ ای شب كه می شود با كوله ‌‎باری از ملامت، يعنی با كوله ‌‎بار "شخصيت" كه پر است از هزار ترس، نفرت، ‌حقارت،‌ طلب ‎كاری، بدهكاری، رنج و دلهره می خوابيم. با نگرانی می ‌‎خوابيم. نيمه ‌‎شب از فرط نگرانی بيدار می ‌‎شويم، نه از فرط شوق. و صبح همين كه چشم‌ مان را باز می ‎‌كنيم احساس مان اين است كه "خدايا باز هم روز آمد و من تا غروب مجبورم اين كوله ‌‎بار ادبار را بر گرده‌ ی ذهنم بكشم.