Parvandahʼi hastahʹī Īrān bih rivāyat-i asnād: Persian 1387

در جهان امروز، علوم و فنون هسته‌ای در گسترش دانش بشری، تأمين انرژی، حفظ منابع طبيعی، جلوگيری از آلودگی های زيست‌ محيطی و كمك به رفاه و پيشرفت زندگی بشر در عرصه‌ های مختلف پزشكی، كشاورزی، صنعتی و... غير قابل ترديد است. بر اين اساس، اولين تلاش‌ های ايران برای دستيابی به فناوری صلح‌ آميز هسته‌ ای به مورخ ٥ مارس ١٩٥٧ ـ كه اولين موافقت‌ نامه‌ ی همكاری های هسته‌ ای بين ايران و ايالات متحده امضاء شد ـ باز می گردد. در حقيقت، ايالات متحده‌ ی آمريكا نخستين كشوری بود كه ايران را نسبت به دستيابی به انرژی هسته‌ای ترغيب نمود و اولين زمينه‌ های دستیابی به اين فناوری را برای ايران ايجاد كرد. از آن پس موافقت‌ نامه‌ های مشابهی نيز با برخی ديگر از كشورهای غربی از جمله آلمان و فرانسه، حتی در زمينه‌ ی غنی سازی به انعقاد درآمدند. با وقوع انقلاب اسلامی در ايران، كليه‌ ی كشورهای ياد شده، اجرای موافقت‌ نامه‌‌ ها و قراردادهای خود، از جمله ساخت نيروگاه بوشهر را به حالت تعليق درآوردند. به ناچار، دولت جمهوری اسلامی ايران، ادامه‌ ی تلاش برای دسترسی به انرژی صلح‌ آميز هسته‌ای را به تنهایی دنبال نمود و راه ديگری جز تلاش برای نيل به خودكفایی و استقلال در فناوری پيچيده‌ ی هسته‌ ای برای خود نديدند. در اين مجموعه سعی شده سير پرونده‌ ی هسته ای جمهوری اسلامی ايران، مواضع، اقدامات و طرح‌ های عرضه شده به وسيله‌ ی طرف‌ های اصلی به روايت اسناد، تبيين گردد. در بخش نتيجه‌ گيری كتاب، تصريح شده است: "برنامه‌ ی هسته‌ ای جمهوری اسلامی ايران، كاملا صلح‌ آميز و تحت نظارت‌ های آژانس، انجام شده و می شود. اين برنامه تهديدی عليه هيچ‌ يك از كشورهای منطقه و هر كشور ديگری نيست، چرا كه اساسا" ماهيت آن صلح‌ آميز است. جمهوری اسلامی ايران در عالی ترين سطوح اعلام كرده است كه سلاح‌ های كشتار جمعی از جمله هسته‌ ای، در دكترین دفاعی آن هيچ جايگاهی ندارد".