Manṭiq-i Ibn-i Khaldūn: justārī dar andīshah-yi vāqiʻgarā-yi Ibn-i Khaldūn az nigāh-i duktur ʻAlī Alvirdī: Persian 1393

دكتر علی الوردی جامعه‌ شناس نام‌ آور عراقی با نگاهی جامعه‌ شناختی، "مقدمه" ابن‌‏ خلدون را بررسی كرده و در كتاب "منطق ابن‌ خلدون" كوشيده منطق جدید مخصوص ابن‌‏ خلدون را كه در مقابل منطق ارسطویی قرار می گيرد تبيين كند. اين منطق، فلسفه را از برج عاج پايين می‏ كشد و به انسان كمك می‏ كند تا بتواند زندگی واقعی را درك كند. سخن الوردی در اين كتاب آن است كه تا قبل از ابن‏‌ خلدون، بر اساس شيوه‌ ی ارسطویی، تأكيد بر "صورت" پديده‏‌ها بود و نه "ماده" ی آن، و همين امر موجب درغلتيدن آدميان به عالم انتزاع و دور شدن از جزئيات زندگی شده بود. ابن‌‏ خلدون اولين كسی بود كه جامعه‌ ی انسانی را به شيوه‏ ا ی واقعی مطالعه كرد. او حوادث تاريخی را مستقل از پديده‌‏ های اجتماعی بررسی نكرد. "ماده" نزد او "محتوای اجتماعی" پديده‌‏ ها و رخدادها بود كه در واقعيت وجود دارد. بنابراين ابن‌‏ خلدون به امور به اعتبار "محتوای مادی" آن می‏ نگريست كه به شبكه‌ ی حيات متصل و مرتبط است. الوردی در اين كتاب تلاش كرده مروری بر جنبه‏‌ های مختلف حيات علمی و عملی ابن‌ ‏خلدون داشته باشد و منطق فكری او را استخراج كند. منطق ابن‏‌ خلدون منطق نوین در توجه به محتوا و مضمون پدیده‏‌ ها و رخدادهای اجتماعی و حوادث تاریخی است و می توان با استفاده از آن نگاهی فراگیر و دیدگاهی کلان ‏‌نگر در نقد و بررسی جزئیات واقعی امور اجتماعی بدست آورد.