Shupinhāvir: Mitāfīzīk va hunar: Persian 1387

آرتور شوپنهاور که در میان فیلسوفان آلمانی به نثر خوش و شاعرانه شهرت دارد، کار و بار فلسفی خود را در بیرون از جریان غالب فلسفۀ دانشگاهی انجام داد و بیش‌تر آثارش را در نیمۀ نخست سدۀ نوزدهم نوشت. او، ژرف‌ترین و بی‌رحم‌ترین بدبین فلسفۀ عرب، سرود شوربختی‌های هستی آدمی را با اندوهی سرداد که اندک چیزی از تغزل کم داشت و با این همه، خود از زیبایی‌های موسیقی و هنر به وجد می‌آمد. فلسفۀ شوپنهاور که از کناره‌گزینی، بیهودگی زندگی، دست کشیدن از شر «اراده»، زن‌ستیزی و دوری جستن از لذت و نیز عرفان خاص شرقی، به ویژه اندیشۀ بودایی، فارغ نیست، پس از انقلابات 1848 اروپا رواجی تمام یافت. شوپنهاور بر این عقیده بود که همۀ شر و شوربختی‌های بشر از بردگی اراده و گردن نهادن بر ارادۀ زیستن سرچشمه می‌گیرد و راه‌ رهایی از این بردگی را ژرف‌اندیشی هنری و پارسا منشی می‌دانست. موضوع کتاب حاضر، تجربۀ زیبایی‌شناسی است که در کار شوپنهاور حائز کمال اهمیت است. بنا به رای او، تجربۀ زیبایی‌شناسی، نوعی دریافت بی‌اراده است که در آن شخص بستگی‌های خود را به اشیای جهان به حال تعلیق درمی‌آورد، از عذاب اراده‌ورزی (میل و رنج) رها می‌شود، و بدین‌سرشت چیزها را به نحو عینی‌تر درمی‌یابد. از نظر وی نابغه هنری کسی است که به نحو نابهنجار و غیرعادی صاحب قریحه و ذوق و واجد توانایی برای دریافت عینی و فارغ از اراده‌ای است که امکان تجربه‌های مشابه را در دیگران اسیر می‌سازد، این مساله نیز در کتاب بررسی شده است.