Munājāt va guftār-i pīr-i Hirāt (Khvājah ʻAbd Al-Lāh Anṣārī): Persian 1387

خواجه عبدالله انصاری (481-396 ه . ق) از ادبا، علما و عرفای برجستۀ قرن پنجم است. در نظم و نثر قریحۀ سرشار و استعداد ذاتی دارد. نظم او شیرین و نثرش دلنشین و آهنگین است. گفته شده که دیوان شعر عربی او حاوی شش هزار بیت شعر است و در حدود چهار هزار بیت نیز شعر فارسی از او عمدتا در قالب رباعی و غزل موجود بوده است. اما نثر او در نهایت فصاحت و بلاغت است. برخی آثار وی عبارت‌اند از: مناجات نامه (الهی‌نامه)؛ کنزالسالکین؛ قلندرنامه؛ محبت‌نامه؛ زادالعارفین؛ رسالۀ دل و جان؛ و طبقات الصوفیه که بی‌تردید اثر اخیر یکی از آثار مهم عرفانی به زبان فارسی است. کتاب حاضر که پیش‌تر در سال 1354 به مناسبت بزرگداشت هزارمین سال تولد خواجه‌عبدالله انصاری در افغانستان به طبع رسیده، اینک با بازخوانی و ویرایش جدید مطابق با روش رسم‌الخط امروز زبان فارسی به افزودن برخی توضیحات لغوی برای درک بهتر معنای کلام؛ و پیراستن کتاب از غلط‌های چاپی در چاپ گذشته به چاپ رسیده است. کتاب در دو بخش «مناجات و الهی‌نامه» و «گفتار پیر طریقت» تنظیم شده است. بنای کار نگارنده در کتاب بر این اصول بوده است: استخراج گفتار پیر طریقت از تفسیر ده‌جلدی کشف‌الاسرار تالیف ابوالفضل رشیدالدین میبدی به سعی علی‌اصغر حکمت؛ استخراج گفتار شیخ‌الاسلام از طبقات الصوفیه با تحشیه و تعلیق؛ عبدالحی حبیبی؛ و استخراج مناجات و گفتار خواجه از رسایل با تصحیح و مقابلة مرحوم وحید دستگردی.