Ākāstūs: Du Guftigū-yi Aflātūnī Darbārah-yi Hunar va Dīn: Persian 1403

نمایش‌نامه‌ی حاضر در دو بخش، تدوین یافته است: "هنر واروس، گفت‌وگویی درباره‌ی هنر" و "فراسوی خدایان، گفت‌وگویی درباره‌ی دین". در بخش نخست مذاکرات شش شخصیت با نام‌های: آکاستوس، مانتیاس، دگزی منس، کالیستوس، افلاتون و سقراط. در باب هنر مطرح می‌شود. سقراط پس از شنیدن نظرات هریک از آن‌ها، می‌گوید: "هنر خوب (هنر نیک) حقایق بیش‌تری را درباره‌ی زندگانی ما و جهانی ما بیان می‌کند تا هرنوع تفکر یا تامل دیگر هنر. و شاید زبان هنر، عام‌ترین و دیرپاترین نوع اندیشه‌ی آدمی باشد. ما آمیزه‌ای از تاریکی و نور، احساسات و تعقل، گوشت و روح هستیم. زبان هنر، متعالی‌ترین زبان طبیعی در این شرایط به حساب می‌آید. ما جملگی هنرمندیم. ما همگی قصه‌گو هستیم. ما جملگی باید در کنار هنر زندگی کنیم. نان شب ماست. در کنار و با آن‌چه زبانمان به ما می‌دهد، با آن‌چه برای خودمان، ابداع می‌کنیم، با آن‌چه از دیگران به سرقت می‌بریم. و باید از خدایان، سپاسگزار باشیم به خاطر هنرمندان بزگی که ما را از حجاب اضطراب و خودخواهی بیرون می‌آورند و حتی برای لحظه‌ای، عالم واقعی، عالم دیگر را به ما می‌نمایانند و گوشه‌ی کوچکی از حقیقت را برای ما بازگو می‌کنند و نباید به خاطر این که هنر مایه‌ی تسلی خاطر ما شود، خیلی به خود سخت بگیریم".