Jayrān va Asrār-i Ḥaramsarā-yi Nāṣir'al-Dīn Shāh: Persian 1398

بعد از قتل امیركبیر، در حكومت ناصری بی‌نظمی زیادی برپا شد تا این‌كه خود شاه به همراه شخصی به نام ملیجك، از خواجه‌های مورد اعتمادش، امور قصر و خارج آن را به عهده گرفتند. ناصرالدین شاه در این دوران به شدت به عیش و نوش می‌پرداخت و بارها در مجالس مختلف گفته بود: «كاری می‌كنم كه تعداد زنان حرمسرایم از جدم فتحعلی شاه بیشتر شود.» در همین راستا، تعداد دقیق زنان عقدی و صیغه‌ای او معلوم نبود و تعداد كنیزان و خواجه‌ها نیز از هزار می‌گذشت و در قصر شهركی كوچك به وجود آمده بود به‌نام «حرمسرا»! اداره‌ی این شهرك به جز مخارج آن، كه باعث خالی‌شدن خزانه‌ی مملكت می‌شد، از لحاظ كنترل ناموسی هم بسیار دشوار می‌نمود. بخش اول این كتاب كه آغاز عشرت‌های ناصری می‌باشد، دلدادگی شاه و زیركی «جیران» موضوع بحث بوده كه با قلم توانای «لطف‌اله ترقی» زمین‌ناگذاشتنی گشته است. لیكن در بخش دوم، قلم شیوا و سلیس «حسین لعل»، با به پرده‌كشیدن اسارت زنان در دام حرمسرا و خیانت‌های ایشان، رمانی زیبا و پُرالتهاب را خلق كرده است.