Az Ṣabā Tā Nīmā : Persian 1387

ادبیات كلاسیك فارسی همواره از ادبیات معاصر فاصله داشته است. نگرش شاعران و نویسندگان كهن به انسان و جهان، عمدتا نگرشی الهی بوده است. از نگاه آنها تنها در سایه خداست كه انسان پدیدار می‌شود و معنا می‌یابد؛ اما مركز ثقل ادبیات معاصر، خود انسان و مسائل آنی و عینی اوست. كتاب حاضر به شیوه مواجهه نگارنده با متون ادبی و ادبیات اختصاص دارد. بخش یكم عمدتا درباره ادبیات كلاسیك است. این بخش، با نگاهی به تاریخ ادبی ایران آغاز می‌شود كه مروری است به سیر تحول ادبیات فارسی از طلیعه آن در نیمه قرن سوم هجری تا امروز. سپس نگارنده گفتارهایی را ذكر كرده كه موضوع آنها بررسی آثار برخی از بزرگ‌ترین شاعران و نویسندگان ایرانی از قرن چهارم تا هفتم هجری است. بخش دوم مختص شعر، مخصوصا شعر معاصر است. «بزرگ‌ترین داستان‌نویسان ایران در قرن بیستم» بخش دیگری از كتاب است كه ویژه نثر و داستان‌نویسی است. این بخش با ترجمه دو مقاله درباره داستان‌نویسی عرب و ویژگی‌های حماسه به پایان می‌رسد. «رابطه هنر و امنیت در تاریخ ادبیات» سرآغاز بخش پایانی كتاب است كه شامل برخی مباحث نظری در تاریخ ادبیات و نقد ادبی ایرانی است.