Āīskhūlūs: Persian 1401

دو هزار و پانصد سال از تولد تراژدی می گذرد و گزافه نیست اگر بگوییم این نوشته های شکوهمند از دوران رنسانس به بعد از سرچشمه های اصلی ادبیات غرب و الهام بخش بسیاری از شاعران و نویسندگان و سایر هنرمندان سراسر جهان بوده است. آیسخولوس را پدر تراژدی می نامند، از آن روی که او نخستین شاعری است که با نوآوری های خود، چه در پرداخت مضامین و شخصیت ها و چه در نحوه ی اجرای نمایشنامه بر صحنه، این قالب هنری را تکامل بخشید. مضمون نمایشنامه های آیسخولوس بیش از هر چیز بر رابطه ی آدمی با خدایان استوار است. بسیاری از پرسش های ازلی انسان در این نوشته ها مطرح می شود: آدمی تا چه حد مسئول کرده های خویش است و تا چه حد محکوم رای خدایان؟ آنگاه که اراده و آرزوی آدمی با خواست خدایان در تعارض می افتد چه پیش می آید؟ عدالت خدایان به چه معنی است؟ و سرنوشت آدمی آنگاه که از بسیاری قدرت و مکنت سر به طغیان برمی دارد، به کجا می کشد؟ علاوه بر این آیسخولوس رویدادهای مهم زمانه ی خود را در نمایشنامه هایش بازتاب داده است. این مجموعه برای نخستین بار هفت نمایشنامه ی برجامانده از آیسخولوس را با ترجمه ای واحد به فارسی زبانان هدیه می کند. در نمایشنامه ی وزغ ها نوشته ی آریستوفانس، همسرایان آیسخولوس را «نخستین کس که کاخ آسمان سای تراژدی را بنا کرد» می خوانند. گذشته از این، او نخستین نمایشنامه نویسی است که آثاری از او در دست داریم و می توانیم با قاطعیت درباره اش حرف بزنیم. پس با علم به این که اطلاعات باستانی درباره? زندگی افراد به هیچ روی روشن و قاطع نیست، می توانیم داده های زیر را تا حد معقولی قابل اعتماد بدانیم