Az sīyāsat tā farhang: sīyāsatʹhā-yi farhangī-i dawlat dar Īrān (1304-1320): Persian 1384

فرضیه‌ی اصلی این پژوهش، نقش قاطع سیاست‌های فرهنگی و ارتباطی در شکل‌گیری، تداوم و حتی فروپاشی قدرت رضاشاهی است. کتاب با گفتاری مقدماتی در باب مفاهیم اساسی به خصوص کنترل اجتماعی از طریق نهادهای فرهنگی و ارتباطی آغاز می‌شود. بخش اول به عرضه‌ی تحلیلی چند وجهی از زمینه‌های سیاسی و فرهنگی ظهور رضاشاه اختصاص دارد. بخش بعدی به چگونگی تسلیم قوای سه‌گانه و نهادهای اقتصادی در برابر خودکامگی رضاشاه و آثار اجتماعی این فرآیند می‌پردازد و بعد از آن درباره‌ی الگوهای حاکم بر سیاست فرهنگی دولت در مساله‌ی هویت ملی با توجه به سه محور غرب‌گرایی، ایران‌گرایی و شاه‌ محوری بحث می‌شود. قسمت‌های بعدی کتاب به کاوش موردی در سیاست‌گذاری فرهنگی به استناد اسناد اداری دوران رضاشاه، اختصاص یافته است. در این بخش خاطر نشان گردیده که روحانیت، مطبوعات، زنان و جوانان، آماج اصلی سیاست‌های فرهنگی دوران رضاشاه بوده و هر یک به گونه‌ای از آن سیاست‌ها و اقدامات تاثیر پذیرفته‌اند.