Mushā"var"-i adabī: Persian 1400

«من در ذهن خودم، شعرای بزرگی چون عالیجنابان: فردوسی و سعدی و حافظ و مولانا و... را در عالم خیال، زنده فرض کردم که این عزیزان، تعدادی از اشعار سروده خود را برای بخش مشاور ادبی مجله می فرستند و ایشان نیز لطف می کند و شعرهای ارسالی آن ها را به بررسی می نشیند و اظهارنظر می کند؛ و البته گاهی نیز آهسته، طرف را با سیلی نقد که بهتر از حلوای نسیه است، می نوازد. چرا که باید ثابت شود او یك مشاور طبیعی و معمولی نیست؛ یك مشا«ور» است! عزیزی بود نویسنده و شاعر و طنزپرداز که زمانی علیرغم میل باطنی و تمایل خودش، به زور رودربایستی، مشاور رئیس جمهور اصلاحات شده بود که شاخ غول بشکنند. وقتی می گفتیم شنیدیم مشاور شدید؟... می خندید و می گفت: خیر؛ بیشتر مشاول شدیم. برای خودمان ول می چرخیم و گاهی مشورتی می دهیم که نیازی هم نیست و کارهای مملکت بحمدالله خودش خودجوش پیش می رود. حالا حکایت ماست. از بیکاری، شدیم مشا«ور» ادبی و شروع کردیم به مشورت دادن راجع به اشعار بزرگانی که ما خاک پای آنها نیز نمی شویم؛ حتی اگر اصرار کنید. اما خب قالب طنز بود و زبانی که شوخ طبعی، حرف اول را می زد؛ و می دانستم که خود حضرات فردوسی و سعدی و حافظ و مولانا، هیچ مشکلی با این مسئله ندارند؛ چون هم زبان طنز را می فهمند و هم بزرگ تر از این حرف ها هستند. فقط ممکن بود برخی از طرفداران عوام آنها معترض شوند که به درك!...کاسه داغ تر از آشی که داغ بودنش از آتش نفهمی اوست؛ همان بهتر که بشکند. سر خم می سلامت، شکند اگر سبویی!...»