Tābash jān: nagāhī bih chand namād-i usṭūrahʹī dar ghazalīyyāt-i Shams-i Tabrīzī: Persian 1400

اسطوره برای مولانا ارزش فراوانی دارد. اسطوره هایی که او در شعر خویش به کار گرفته است، بیشتر جنبه پاکی و قداست دارند؛ آب، آسمان، خورشید، درخت، گیاه، ماه و ... او در کنار این گونه عناصر طبیعت، شخصیت های مذهبی و تاریخی، چون پیامبر اسلام و نیز سایر پیامبران و شخصیت های اسطوره ای ایرانی، چون رستم دستان، را نیز از تاریخ این سرزمین کهن بیرون کشیده و اسطوره های جدید خلق کرده است: اسطوره انسان کامل. او شاعری با روحیه ای سرشار از معنویت است و در جست و جوی راهی روشن برای رسیدن به انسانیت و خداوند. مولانا برای نیل به این هدف، از نمادهای اسطوره ای بسیاری بهره می برد؛ نمادهایی چون سنگ های قیمتی، رستنی ها، روشنان و ستارگان آسمان، عناصر اربعه، پرندگان و حیوانات. پژوهش پیش رو، به خوانش کاربرد و شواهد نمادهای اسطوره ای در دفتر نخست دیوان شمس پرداخته است.