Aḥyā-yi salṭanat: barāmadan-i salṭanat-i Īrānī dar ʻahd-i Saljūqīyān-i buzurg va bunyādʹhā-yi naẓarī-i ān: Persian 1399

این کتاب حاصل مطالعه و تحقیق پیرامون پیشینۀ تاریخی، عملکرد، روابط و نیز پشتوانه‌های نظری و عملی خلافت و سلطنت در قرن پنجم هجری است. در این قرن در ایران‌ زمین، سلطنت سلجوقی قدرت را در دست داشت و در بغداد نیز هنوز خلفای بنی عباس زمامدار رهبری مذهبی و معنوی عامۀ مسلمانان بودند. مطالعه و بررسی موضوعاتی از قبیل وضعیت اندیشه‌های سیاسی در قرون گذشته، نه‌ تنها از جهت تاریخی امری ضروری و لازم به شمار می‌رود، بلکه از لحاظ کسب آگاهی بیشتر از وضعیت سیاسی و فکری و پی‌بردن به میزان و عمق تصورات و تفکرات جامعه نیز فوریت و ضرورت دو چندان یافته است. در این کتاب کوشیده شده تا وضعیت کلی نهاد خلافت و سلطنت در عهد سلاجقۀ بزرگ ایران، همراه با بررسی عملکرد و روابط متقابل این دو نهاد، تاریخچه و منشأ شکل‌گیری و نیز تحولات ماقبل این دوره، سیاست‌ها و رقابت‌ها و هم‌زیستی‌های دو نهاد در طی این قرن، پشتوانه‌های ایدئولوژیک و مبانی نظری و عملی مشروعیت هر کدام مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. بدین منظور ابتدا خلافت به دلیل تقدم زمانی مورد توجه قرار گرفته و طی دو فصل نخستین، فلسفۀ سیاسی اسلام، رفتار سیاسی پیامبر، کیفیت شکل‌گیری حکومت خلفای راشدین، ویژگی‌های و تحولات مربوطه، نتایج و آثار آن و سایر موارد مطرح شده است. آنگاه تصورات و وضعیت کلی خلافت در دوران امویان همراه با ویژگی‌های جدید حکومت در این دوره، تصورات و عقاید خلفای اموی دربارۀ خلافت و تحولات مربوطه مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. همچنین تلاش شده تا نقاط قوت و ضعف هر یک از خلفای اموی و در نهایت دستگاه خلافت در عهد عباسیان مورد شناسایی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد.