Dawlatʹhā-yi ʻAlavī: Persian 1399

در این کتاب ٦٠ دولت معرفی شده است؛ معیار انتخاب طرفداری و دلبستگی این دولت‌ ها به اهل بیت (ع) بوده است. برخی از دولت‌ ها قابل نقد هستند و برخی از انتقادات ذکر شده است. دلیل برای انتخاب نام «دولت‌ های علوی» به این کتاب بدین قرار است: نخست این که این دولت ‌ها از سوی سیدها تأسیس شده ‌‌اند؛ زیرا تمامی محافل، نسل امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را علوی می ‌نامند. بر اساس اسناد و منابع تاریخی مرتبط با هویت علویان آناتولی، علویان در آناتولی دولت را شکل داده و نیز برخی از دولت ‌ها در این قلمرو به تأثیر از علویان بنیان نهاده شده ‌اند. برخی از دولت ‌های علوی نیز از سوی اجداد علویان امروزی آناتولی در صحنۀ تاریخی ظاهر شده ‌اند. علویان خارج از آناتولی نیز دولت‌ های خود را «علوی» معرفی کرده‌ اند. افزون بر این در این کتاب، تمامی دولت ‌های هواخواه اهل بیت (ع) که پیرو دوازده امام یا مذهب اسماعیلیه بوده‌ اند، گردآوری شده است. در این بررسی ابتدا به دولت‌ های علوی عرب پرداخته شده و سپس به بررسی تمام‌ دولت‌ هایی که عموماً طرفدار اهل بیت (ع) و به طور خاص معتقد به شیعۀ دوازده‌ امامی هستند، پرداخته شده است. در این کتاب دولت ‌ها نه از منظر تاریخی، بلکه طبق برخی خصوصیات و ویژگی‌ های عقایدی تقسیم ‌بندی شده است: بخش اول: دولت امام علی و امام حسن (ع)، بخش دوم دولت ‌های نوادگان امام حسن (ع)، بخش سوم دولت ‌های نوادگان امام حسین (ع)، بخش چهارم دولت ‌های دوازده ‌امامی، و بخش پایانی دولت‌ های اسماعیلی. در این کتاب همچنین گاه‌ شماری مفصل (دربارۀ دولت ‌های علوی) آورده شده است. افزون بر این همراه با اسناد تاریخی مختلف، در بخش پایانی کتاب، تصاویری رنگی دربارۀ دولت ‌های علوی درج شده است. اهمیت کتاب بیش از هر چیز در جامعیت تاریخی و شمول گستردۀ تنوعات و افتراقات میان دولت ‌ها و دسته‌ بندی مذهبی است؛ به گونه ‌ای که می‌ توان آن را دایرة المعارفی مختصر در موضوع مذکور دانست. نویسنده شصت دولت علوی را از عثمانی تا کنون از علویان آناتولی تا علویان عرب و سایر دولت ‌های دوستدار اهل بیت (ع) را بر محور ارادت و محبت اهل بیت (ع) گردآوری و بررسی کرده است. این کتاب به ‌ویژه از نظر پرداختن به تنازعات میان عثمانی و صفویان در ایران برای خوانندگان واجد اهمیت است.