Usṭūrah-i shahr-i Iṣfahān: Persian 1396

نامورمطلق در پیشگفتار کتاب نوشته است: « خوب می‌ دانم نوشتن درباره اصفهان به محک کشیده شدن و خطر کردن است؛ زیرا چنان‌ چه نورتورپ فرای درباره آثار شکسپیر می‌ گوید: « منتقدی که به نقد آثار شکسپیر می‌ پردازد، در واقع خود را به نقد می‌ کشد. » بی‌ شک هرکس که درباره اصفهان می‌ نویسد، خود را می‌ نویسند و ذهنیت خویش را به بوته نقد می‌ گذارد. اصفهان آن‌قدر غنی و سترگ است که برداشت‌ ها و دریافت‌ های ما از آن شاخصی برای فهم ماست؛ بیش از این‌ که برای فهم اصفهان باشد. اصفهان برایم یک موجود زنده، یا یک شخصیت برجسته است، یک چیز نیست؛ یک اوست. این شهر ابعاد بی‌ شمار و رازهای بی‌ کرانی در خود دارد. اصفهان شهر هیچ‌ کس نیست؛ نه شاه عباس و نه شیخ بهایی، برعکس کسانی مانند شاه عباس و شیخ بهایی با اصفهان شناخته شدند؛ نه اصفهان با آن‌ ها. چنان‌ چه اشاره خواهد شد، اصفهان پیش از این‌ها نیز شهری برجسته و بی‌همتا بوده است. افراد زیادی در این شهر زندگی کردند و بزرگ شدند و گاه نیز به بزرگی شهری افزودند؛ زیرا اصفهان فقط یک کالبد شهری نیست و فقط در خود، عمارت و پل پرورش نداده است؛ بلکه بزرگ‌ ترین دستاوردهای این شهر، انسان‌ های بزرگی هستند که در طول زمان تربیت کرده است. این کتاب به دنبال سه سخنرانی در شهر اصفهان شکل گرفت. سخنرانی‌ ها درباره اسطوره شهر اصفهان بودند و جلسات آن در « حمام دردشت » در مقابل مخاطبان صمیمی و فرهنگ‌ دوست اصفهانی انجام شد. »