Dīvān-i Ṣāʼib Tabrīzī ( 2 jildī ): Persian 1396

(دیوان حاضر شامل کلیات غزل های صائب تبریزی و به اهتمام جهانگیر منصور) میرزا محمّدعلی صائب تبریزی حدود سال ۱۰۰۰ هجری یا یکی دو سال بعد از آن در تبریز زاده شد‏.‏ پدر او تاجری معتبر بود و خانوادهٔ صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس آباد اصفهان ساکن شدند؛ این مردم را تبارزه ‏(‏تبریزی های‏)‏ اصفهان می نامیدند‏.‏ صائب در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت‏.‏ در جوانی به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد‏.‏ صائب در سال ۱۰۳۴ هـ.‏ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت‏.‏ حکمران کابل، خواجه احسن الله مشهور به ظفرخان، که خود شاعر و ادیب بود، مقدم صائب را گرامی داشت‏.‏ ظفرخان پس از مدتی به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نیز با خود همراه برد‏.‏ در سال ۱۰۴۲ ه‍‏.‏ق صائب به ایران بازگشت و در اصفهان اقامت گزید‏.‏ شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک الشعرایی داد‏.‏ صائب هشتاد سال زندگی کرد و هم در اصفهان دیده از جهان فروبست‏.‏ درگذشت او در سال ۱۰۸۶ یا ۱۰۸۷ ه‏.‏ق بوده است‏.‏ آرامگاه او در اصفهان، در محلهٔ لَنبان، در محلی است که در زمان حیات او معروف به تکیه میرزا صائب بود‏. صائب تبریزی شاعری کثیرالشعر بود، تعداد اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته‏اند‏.‏ آثار صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل است‏.