Dānishnāmah-i muṣavvar-i parandagān: Persian 1396

در سال ۱۸۶۱ کارگران معدنی در جنوب آلمان یکی از مشهورترین سنگواره های جهان را کشف کردند. این سنگواره، که مهن بال نامیده شد، بال و پر داشت و بنابراین بی تردید از یک پرنده باقی مانده بود. اما کهن بال بر خلاف پرندگان امروزی، هم دمی استخوانی داشت و هم چنگال هایی تیز روی بال هایش. از این هم عجیب تر، کهن بال ده ها دندان ریز نوک تیز هم داشت ؛ دندان هایی شبیه دندان های دایناسورها، کارشناسان حیران شده بودند. این سنگواره مدرک محکمی بود که نشان می داد پرندگان بیش از ۱۵۰ میلیون سال پیش از تبار دایناسورها پدید آمده اند. یافته های متعدد دیگری هم این نظر را تایید کرده اند؛ یافته هایی مثل سنگواره های «دایناپرندگان» چین که – احتمالا برای گرم نگه داشتن بدنشان – پوششی از پرهای کرک مانند داشتند. زمانی که گذشته ی دور نخستین پرندگان واقعی که پرهای پروازی و بال هایشان به آسمان رفتن را برای آن ها امکان پذیر می کردند از تبار این شکارچیان کوچک و تیزپا پدیدار شدند. امروزه بیش از ۹۵۰۰ گونه پرنده می شناسیم: از مرغ مگس که می توانند در جعبه ی کبریت بنشیند تا شترغ مرغ که قدش گاهی به ۲/۷ متر می رسد. پرندگان، به لطف بال ها و پرهایشان در سراسر جهان پراکنده شده اند و آسمان را فتح کرده اند ... (با کاغذ گلاسه و تصاویر رنگی)