Naqsh-i muʻallimān va dānishāmūzān dar pīrūzī-i inqilāb-i Islāmī: Persian 1395

انقلاب در مفهوم سیاسی - اجتماعی آن کنشی جمعی در برابر وضعیت موجود و نوعی مجاهدت عمومی برای نیل به وضعیت مطلوب است. گستردگی و دامنه ی نفوذ انقلاب نیز به ایدئولوژی آن بستگی داد که توسط رهبر طراحی و تعریف و توضیح داده می شود. در انقلاب اسلامی ایران این مسؤلیت بر عهده ی امام خمینی بود که با احیای برخی نمادها و مفاهیم دینی؛ اقشار مختلف جامعه ی ایران را برای احیای عزت و عظمت اسلام و بازگرداندن خودباوری و استقلال فکری – سیاسی به یاری فراخواند. استقبال معلمان و محصلان از بیانات روشنگرانه ی امام خمینی جلوه و شکوه دیگری داشت؛ زیرا معلمان به عنوان قشر فرهیخته و صاحب آگاهی و بینش و کمال از منزلت خاص اجتماعی برخوردار بودند و حضور آنان در عرصه ی مبارزه با دولت به ویژه در دو سال پایانی سلطنت پهلوی هم زمینه ساز شرکت دیگر اقشار جامعه در فرایند انقلاب گردید و هم به نوعی مشروعیت سیاسی حاکمیت را خدشه دار نمود. دانش آموزان نیز نقش تأثیر گذاری در به ثمر رسیدن انقلاب ایفا کرده و همگام در فرایند مبارزه، سازنده و پردازنده ی انقلاب در شهر و دیار خود شدند. پیرامون انقلاب اسلامی ایران و نیروهای اجتاعی دخیل در آن، کتاب ها و مقالات فراوانی در داخل و خارج از ایران به رشته ی تحریر درآمده است و هر کدام از ظن و گمان خویش به توصیف و تبیین رویدادهای ایران و میزان حضور اقشار اجتماعی در آن پرداخته اند. این پژوهش از نظر زمانی سال های آغازین حکومت پهلوی اول تا پیروزی انقلاب اسلامی در سال ١٣٧٥ را دربرمی گیرد، اما تمرکز عمده ی آن بر روی رویداد های دو سال قبل از پیروزی انقلاب با محوریت حضور معلمان و دانش آموزان است. از نظر مکانی نیز به مطالعه و بررسی و تحلیل تمامی رویدادها و حوادث در شهرها و شهرستان هایی توجه دارد که معلمان و محصلان ایران به مقابله با رژیم پهلوی پرداخته اند. روش تحقیق در این پژوهش نیز به مانند بیشتر تحقیقاتی که در حوزه ی دانش تاریخ به انجام می رسد، متکی بر اسناد، اخبار، اقوال و نوشته های توصیفی و کتابخانه ای است. این پژوهش اولین تحقیق مستقل پیرامون حضور معلمان و دانش آموزان در صحنه های مبارزه و نقش آنان در پیروزی انقلاب اسلامی است.