Māvarāʼ-i aṣl-i lazzat: Persian 1395

در سال ١٩٢٠ میلادی کمی بعد از جنگ جهانی اول، فروید کتاب کوچکی را تحت عنوان ماوراء اصل لذت به رشته تحریر درآورد. مفهوم بزرگی که در این کتاب کوچک نهفته بود نقطه عطفی در تاریخ روانکاوی شد. داستان ماوراء اصل لذت از آن جا آغاز شد که در سال های بعد از جنگ افراد باقی مانده و صدمه دیده از جنگ علائمی را نشان می دادند و شکایاتی داشتند که تجزیه و تحلیل آن ها با روانکاوی بر اساس تکیه بر اصل لذت مشکل بلکه غیر ممکن بود. فروید از خود می پرسید که چرا این بیماران تجربیات تروماتیک صدمه زا و صحنه هایی از جنگ را به صورت کابوس های ترسناک و هراس های ممتد بی وقفه مشاهده می کنند و این صحنه های آسیب زا در مخیله و یا رفتار آنان تکرار می شود؟ آن ها چه لذتی از این بازی روانی می برند؟ چرا این کابوس ها، هر بار به شکلی ولی از زاویه ی دیگری در خواب و بیداری بر آنان ظاهر می شود؟