Jashn va mūsīqī dar farhangʹhā-yi shahrī-i Īrānī: Persian 1393

این کتاب به بررسی موسیقی جشن های شهری سنتی در تهران، بخارا، دوشنبه و باکو می پردازد و نقاط اشتراک و افتراق آنها را آشکار می کند. بخش مربوط به جشن های تهرانی و موسیقی آنها سنت مطربی را به طور گسترده ای مطالعه می کند و به بررسی ویژگی های موسیقی و محیط مطربی و جایگاه مطرب ها در جامعه می پردازد. در همین بخش، تحول محیط مطربی به محیط کافه ای و پیدایش موسیقی کافه ای نیز بررسی می شود. بخش مربوط به جشن های بخارا، دوشنبه و باکو به موسیقی سنتی این جشن ها مثل «بخارچه»، «مروگی» و نوعی از موسیقی خاص جشن های باکو، یعنی «میخانه»، می پردازد و به مقایسه ی آنها با فرهنگ موسیقایی جشن های شهری در تهران دست می زند. در این مطالعه، مؤلف می کوشد در عین روشن کردن رابطه ی میان جشن و موسیقی و شادمانی جمعی در این سنت ها، و نیز آشکار کردن ویژگی های ساختاری موسیقی های مورد مطالعه، ساز و کار تحول آنها در دو نوع جامعه ی در حال تحول، یکی به سوی تجدد و دیگری به سوی یک جامعه ی آرمانی مساوات طلب، در طی قرن بیستم را روشن کند.