Dar mīyānah-yi amnīyyat va nāamnī: Persian 1393

وقتی از من خواسته شد کتابی درباره ی موضوع امنیت و ناامنی بنویسم و افزون بر آن خواستند که در صورت امکان از بدبینی بیش از حد پرهیز کنم دو دل ماندم. این برداشت همگانی وجود دارد که خوش بینی یا بدبینی نوعی نگاه به زندگی است و من در تمام عمرم از نوشتن مطلبی که با نوع نگاه ام به زندگی تناقض داشته خودداری کرده ام. در این صورت خوش بین ام یا بد بین؟ دوران کودکی ام خیلی راحت نگذشت، چون یک چهارم اش در اردوگاه کار اجباری سپری شد. بیش تر ارتباط ها و دوستی های کودکی ام نابود شدند. جلوی چشمم آن قدر مرده و آدم رو به موت دیدم که بی تردید رویم تأثیر گذاشته است. اما وقتی جنگ تمام شد و توانستم از آن جان سالم به در ببرم این فکر جایی از ناخودآگاهم جای گیر شد که اگر آن موقع توانستم از وحشت جنگ جان به در ببرم ، پس تاب تحمل هر چیز دیگری را هم خواهم داشت. شاید به همین دلیل بود که وقتی یکی از نویسندگان ممنوع القلم چکسلواکی شدم، همکاران ام به چشم یک آدم همیشه خوش بین به من نگاه می کردند و نزدم می آمدند تا دلگرم شوند. برخی از خوانندگان ام به من می گویند که کتاب هایم غمگین شان می کند، اما دیگران می گویند که برعکس، کتاب هایم روحیه شان را تقویت می کند ...