Sāl'hā-yi Bikhuṣūṣ: Nākāmī va Kāmyābī-yi Mustanad'sāzī: Persian 1402

من گونه ­ای از مستند سازی اجتماعی را در چند فیلم تجربه کردم که می­کوشد در میان واقعیت­های پراکنده، به حقیقت فرضی خود یا حقیقتی اصیل­تر از فرض خود برسد و با همان واقعیت­ها به ساختار فیلم طوری شکل دهد که گویای آن حقیقت باشد. از این روش، بیش از همه در ساختن سه فیلم از سه شخصیت واقعی استفاده کرده­ام. در جلسات نمایش همین فیلم­ها بود که به فکر نوشتن این کتاب افتادم. پرسش­هایی که معمولا پس از نمایش فیلم طرح می­شد گاه خاطره­ای به یادم می­آورد که ساعتی پس از پایان جلسه، در هجوم کار و گرفتاری­های روزانه گم می­شد، اما در جلسه­ی دیگری تقریبا به همان شکل دوباره می­آمد. وقتی این اتفاق بارها روی داد، دریافتم آن خاطره­ها در برابر گذر زمان مقاومت می­کنند و اگر من برای توضیح مسئله یا موضوعی همواره به آن­ها رجوع می­کنم به خاطر بهره­ای است که از حقیقت دارند. این­ها همه­جور خاطره­ای هستند. از فردی و اجتماعی گرفته تا زیبایی شناسانه و خانوادگی، و همگی در پیوند با حرفه­ام. این­ها را ننشستم یک­باره بنویسم. از وقتی تصمیم به نوشتن گرفتم، چون می­دانستم به مناسبتی باز خواهند آمد منتظر ماندم و در مناسبت­هایی که ظاهر شدند، در همان شکل ظهور ثبت­شان کردم، سپس چیدم و کاستم و افزودم.