Zindigī va tafakur-i Hāydigir: Persian 1402

آغاز مناقشه، بین کاس و بدیو درباره ی نسبت هایدگر با سیاست و به طور عام نسبت بین سیاست و فلسفه است. کاسن و بدیو در متن مشترکشان شیفتگی هایدگر نسبت به فعالیت سیاسی و قدرت را ضمنی، توصیف می کنند اما کاس بلافاصله درنگ می کنند و می پرسد که آیا صرف وقت و انرژی برای قدرت سیاسی و بریدن از تفکر فلسفی در هایدگر واقعاً ضروری بوده است ؟ کاس با اشاره به موضعی که به هانا آرنت (که مرجع کانونی کاس و بدیو در سرتاسر متن خواهد بود) نسبت می دهد میگوید که علی القاعده، متفکران بزرگ از حیث سیاسی خوشنام نیستند. در تمایز ارسطو، آنها ممکن است، واجد سوفیا، حکمت باشند اما فاقد عقل عملی، درک یا حرم سیاسی هستند. بديو، به نوبه ی خود در این که فلسفه ی سیاسی مقوله ای بی معناست، با کاسن هم رأی است، اگرچه به دلایلی کاملاً متفاوت از نظر بدیو، این گونه نیست که سیاست و فلسفه مشتمل بر طورهای معرفتی (عقل عملی و حکمت) غیر قابل قیاس باشند، بلکه تنها سیاست يك «رویای حقیقت و تحقیق و تفصیل پیامدهای با گست وجودی رخدادی است. كمك فلسفه توصیف و ارزیابی حقایقی است که سیاست تولید می کند، اما به خودی خود حقیقتی را، چه به صورت حکمت چه عامل عملی تولید نمی کند.»