Tafsīr-i farhangʹhā: Persian 1400

ما انسان‏‌ ها جانورانی ناکامل و پرداخت‌ نشده‌ ‏ایم که خود را با فرهنگ تکمیل می‌‏کنیم و می‌ ‏پردازیم؛ البته نه از طریق فرهنگ به معنای عام، بلکه به صورت‌ ‏های بسیار جزئی آن: یعنی با فرهنگ جاوه ‏‌ای، هوپی و ایتالیایی، فرهنگ طبقۀ بالا و پایین، دانشگاهی یا تاجر پیشه. از قابلیت یادگیری انسان و انعطا‏ف‌ پذیری او بسیار سخن رفته است، ولی حتی از آن حیاتی‌ ‏تر، وابستگی شدید او به نوع خاصی از یادگیری است که همان دستیابی به مفاهیم، ادراک و کاربرد نظام‌‏ های خاص معنای نمادین است. سگ‏‌ های آبی برای خود سد می‌ ‏سازند و پرندگان آشیانه، زنبورها جای خوراکشان را پیدا می‏‌کنند، بابون‌ ‏ها گروه‌‏ هایی اجتماعی را سازمان می‌ ‏دهند و موش‏‌ ها بر اساس صورت‏‌ هایی از یادگیری که بیش‌ تر متکی بر آموزش‏‌ های رمزبندی‌ شده در ژن ‏‌هایشان است، جفت‏ گیری می‏‌کنند و در برابر محـرک‌ ‏های خـارجی با الگـوهای مناسبی واکنش نشان می‌ ‏دهنـد؛ بدین‌ ‏سان، کلیدهای جسمانی در قفل‏‌ های ارگانیک جا داده می ‏‌شوند. ولی انسان‌ ‏ها سد و سرپنـاه‏ می‏‌ سازند، خـوراک شان را می‌ ‏یابند، گـروه‏‌ های اجتماعی ‏‌شان را سازمان می‌‏ دهند و با راهنمایی دستورهایی جفت‌ جنسی‏‌ شان را پیدا می‌‏کنند که به طور ژنتیکی رمزبندی نشده ‏‌اند، بلکه با نمودارها و طرح‌‏ ها، دانش شکار، نظام ‏‌های اخـلاقی و داوری‌‏ های زیبایی‌ ‏شنـاختی عمل می‌‏کنند؛ بدین‌‏ سان، ساختـارهای مفهومی استعدادهای بی‌ ‏شکل را قالب‌‏ بندی می‌‏کنند.