Dukhtar-i rizih mizih, gul az dahan mirizih: Persian 1380

داستان كودكان، در گوشه اي از يك قصر زيبا و با شكوه، كلبه اي كوچك بود كه زن و شوهري در آن زندگي مي كردند. كار آنها آنجا خيلي سخت بود ولي آنها كارشان را دوست داشتند. مرد باغبان بود و به گلها رسيدگي مي كرد، با انها حرف مي زد و غذا و آب مي داد. زن اتاقهاي قصر را جارو مي كرد، رختخوابها را مرتب مي كرد، آشپزي و خياطي مي كرد. آنها شب خسته به كلبه برمي گشتند ولي شاد بودند. ساعتها با هم حرف مي زدند و مي خنديدند و راحت مي خوابيدند. كلبه اشان پنجره اي رو به باغ داشت كه گلداني لبه آن قرار داشت و زن روزها با او حرف مي زد و آرزوهاي خود و شوهرش را به او مي گفت، كه از خدا آرزوي فرزندي را دارند. يك روز صبح زود كه زن داشت با گل صحبت مي كرد صدايي از درون يكي از غنچه ها شنيد.