Chih kasī azhdahā rā kūr kard? ( qaṣṣahʹhā-yi nākūjā ābād ): Persian 1399

داستان تخیلی برای گروه سنی "ب" و "ج". اژدها تنها موجودی است که اگر کور شود، خودش نمی‌ فهمد کور شده است. اژدهای بیچاره هم آن روز وقتی از خواب بیدار شد اول فکر کرد هنوز شب است، بعد فکر کرد خسوفی کسوفی، چیزی شده که دنیا این طور تاریک است. فقط وقتی صدای بازی و داد و قال خرس ‌ها، روباه ‌ها، گوزن‌ ها و دارکوب ‌ها را شنید، فهمید اتفاق ناجوری افتاده. اتفاق ناجـــوری کـــه فقــط یـــک نفـــر دوای دردش را دارد ... سال ٥٣٣ هجری خورشیدی یعنی نه قرن پیش، در سهرورد، روستایی نزدیک شهر زنجان، پسری به دنیا آمد به اسم شهاب ‌الدین؛ شهاب ‌الدین سهروردی. سرنوشت شهاب ‌الدین مثل اسمش بود: کوتاه و درخشان همچون شهاب ‌های آسمانی و خوشبو و زیبا همچون سهرورد یا گل سرخ ... با سهروردی فلسفه‌ ی تازه ‌ای زاده شد به نام فلسفه‌ ی اشراق. فلسفه ‌ای که بیش از هر چیز از نور سخن می ‌گوید؛ از نبرد نور و تاریکی؛ از فرشته‌ ای نورانی که در هر چیز پنهان است؛ از اندیشه که شکلی از نور است؛ از لطیف ‌تر شدن هر چیز به عنوان نورانی ‌تر شدنش؛ مثلا این که گیاه از خاک نورانی ‌تر است و انسان می ‌تواند پی ‌در ‌پی نورانی ‌تر شود. او برای بیان افکارش، از داستان و تمثیل بهره برده و با زبانی شاعرانه و خیال ‌انگیز از سیمرغ، عقل سرخ، هدهد و گوهر شب چراغ سخن می ‌گوید. این کتاب با الهام از رساله‌ های لغت موران، عقل سرخ و اندیشه‌ های سهروردی درباره‌ ی نور و ظلمت نوشته شده است.