Zabān-i adāyī va ishārah: sarchashmah-i zabān-i guftārī: Persian 1397

مؤلف انسان‌ شناسی است که علاقه‌ی خاصی به نقش ادا و اشاره در مسیر تکامل ارتباطات نوع بشر دارد. او کتاب های معتبری را در خصوص زبان اشاره تالیف و تدوین کرده است. وی سعی دارد تا بر اهمیت حرکات بدن و ارتباط آن با طبیعت زبان تاکید کند و اینکه چگونه زبان بشر ذاتاَ پیش از بروز گفتار با نشانه‌ های ادایی و اشارات بدن هم‌ خوانی داشته است. نویسنده زبان را محصول هدفمند اداهای معنادار بشر می‌ داند که متعاقباَ صوت به آن افزوده شده است و نهایتاَ ترکیبی از صدا و ادا و نشانه غالب گشته و به این جا رسیده است. او فراگیری زبان را "پدیده‌ ای چند مجرایی" می‌ خواند.