Gūnahshināsī va ṭabaqahbandī-i sih zhānr-i adabī: tarānahʹhā, matalʹhā va afsānahʹhā-yi guzar dar adabīyyāt-i shafāhī-i Īrān: Persian 1397

قصه گویی در ایران سابقه ای بسیار تاریخی دارد. ایرانیان از دیرباز برای تعلیم و تربیت کودکان و به منظور انتقال مفاهیم تاریخی، اجتماعی، دینی، اخلاقی ، ... از قصه گویی به عنوان یک ابزار قدرتمند استفاده کرده اند. طرح مطالب به صورت قصه و نقل شفاهی آن چنان در فلات ایران ریشه و اهمیت داشته که تا امروز نقش پررنگ خود را در منطقه حفظ کرده است. با وجودی که شناخت این انواع ادبی بسیار مهم بوده و تعریف علمی از آن ها می توانسته سهمی به سزا در معرفی این آثار به جهان داشته باشد، اما در مقایسه با انواع ادبیات کتبی مورد دقت و بررسی وافی قرار نگرفته است. در این کتاب پژوهشگر می کوشد سه گونه از گونه ها یا ژانرهای ادب شفاهی ایرانیان را که نقشی بزرگ در آفرینش ادبیات کودک در جهان داشته اند طبقه بندی کرده، تعریفی جامع از هر یک ارائه دهد. علاوه بر آن این نظریه را به اثبات برساند که ایران خاستگاه بسیاری از ترانه ها، متل ها و افسانه هایی است که امروز در سراسر جهان موجودند و زنان ایران، به شهادت مفاد مطالب، بزرگ ترین نقش را در آفرینش این سه ژانر بازی کرده اند.