Tārīkh-i taḥavvulāt-i Īrānshināsī dar dawrān-i Islāmī: Persian 1395

پژوهش حاضر حاوی نکاتی دربارۀ اساس و اصول دانش ایران شناسی در دوران اسلامی است. مؤسسات علمی ایران شناسی در دانشگاه های جهان، بر همین مبنا و با تکیه بر این آگاهی ها، به مطالعات فرهنگی و علمی خود تدوام بخشیده اند. این اثر که ادامۀ جلد اول آن دربارۀ تاریخ و فرهنگ ایران در دوران باستان است، سیر تحولات تاریخ فرهنگ و تمدن ایران را در فصول متعددی در دوران اسلامی پی می گیرد. مکاتب ایران شناسی و سابقۀ تحقیقات آن در جهان، محتوای اصلی مطالب فصل اول است. اهمیت شناخت منابع تحقیقات ایران شناسی و متونی که اساس مطالعات ایران شناسی را تشکیل می دهند، در فصل دوم گنجانده شده است. زمینه های حیات معنوی ایران و تحولات فرهنگی در فصل سوم بازگو می شود. زبان های ایرانی نو و گویش ها و دامنۀ پراکندگی جغرافیایی آن در فصل چهارم معرفی می شود و فصل پنجم هم حاوی مطالبی دربارۀ اقوام و ساکنان سرزمین ایران است. انواع اسناد و مدارک تاریخی نیز در فصل ششم بررسی شده است. در فصل هفتم، سفرنامه های مربوط به ایران و نکاتی که زمینۀ اصلی این متون را تشکیل می دهند، جای گرفته است. فصل هشتم به روند تاریخی ادبیات و اهمیت آن در تحقیقات ایران شناسی می پردازد. فصل نهم دربارۀ نظام حکومت و سازمان اداری ایران در روند تاریخ ایران اسلامی است. جهان بینی و اندیشه های دینی در دوران اسلامی، شامل ادیان ایرانی و ادیان الهی، محتوای فصل دهم را تشکیل داده است.