Gūyash-i Lakī bāzmāndahʹī az zabānʹhā-yi bāstān: Persian 1393

گویش لکی بازمانده ای از زبان های اوستایی، پارسی باستان و پهلوی. گویش لکی، گویش مردمان غرب ایران، ساکن در استان های لرستان، کرمانشاه، ایلام، همدان و بخش هایی از خاک عراق، داغستان، چچن و اینگوش (شوروی سابق) است. این گویش از گویش های کهن و باستانی ایران زمین است که از میان گویش های کردی و لری به اوستا نزدیک تر و آوازهای کهن «مور» و «هوره» از زبان اوستا در آن به جای مانده است. علیرغم اشتراکاتی که گویش لکی با گویش های کردی و لری دارد، خود شاخه ای مستقل از زبان های اوستایی و پهلوی است، زیرا واژگانی از زبان های اوستایی و پهلوی در آن موجود است که در کردی و لری نیست.