Igzīstānsīālīsm va adabīyyāt-i muʻāṣir-i Īrān: Persian 1392

اگزیستانسیالیسم در مقایسه با مکاتب فلسفی دیگری چون ناسیونالیسم، مارکسیسم و ... در ایران کمتر شناخته شده و به ندرت از آن سخن به میان آمده است، با این حال نباید چنین پنداشت که تأثیر آن بر گفتمان‌ های مختلف ادبی و سیاسی - اجتماعی ایران کمتر از مکاتب یاد شده می باشد. چهره‌ های اصلی این مکتب فلسفی با پل‌ زدن میان ادبیات و فلسفه توانستند فضای فکری سال‌ های پس از جنگ جهانی دوم را به زیر سلطه خود درآورند، چنانکه ژان پل سارتر در کنار آثار کلاسیک فلسفی مانند هستی و نیستی و نقد خرد دیالکتیکی با انتشار رمان و نمایشنامه‌ هایی چون تهوع، در بسته و ... بر گفتمان ادبی آن سال‌ ها نیز تأثیرگذار بود. این ویژگی در کنار تأکید اگزیستانسیالیست‌ ها بر تعهد ادبی - سیاسی هنرمندان و روشنفکران، نقد پوزیتیویسم و ... سبب حضور و تأثیر آن‌ ها در میان فرهیختگان ایرانی ( به ویژه در سال‌ های ١٣٢٠ تا ١٣٥٧ ) نیز گردید تا آن جا که نشان دادن تأثیر آراء و اندیشه‌ های کسانی چون سارتر، هایدگر، کامو، نیچه و ... بر چهره‌ های اصلی آن سال‌ های ایران مانند صادق هدایت، احمد فردید، علی شریعتی، جلال آل احمد، احمد شاملو و محمدرضا شفیعی کدکنی کار چندان دشواری نیست.