ویونگهان و فیلسوف الدارية (الفارسية) 1402

دیوانه با شنیدن این حرف بلندتر خندید و گفت: «فیلسوف هم باشی خواهی مرد دیوانه تر از دیوانگان کسی است که به جای فیلسوف اندیشه های او را دفن می کند. من که اندیشه هایم پابرجاست. اگر بمیرم مستقیم خودم می میرم نه این که مانند این مرد قصد داشته باشم که دوتار خود را دفن کنم. من دیوانه هم باشم هیچ گاه اراده ی دفن دوتار را نخواهم کرد. راستش من دیوانه نبودم اما.... مثل خندید اما چه دیوانه گفت: «اما باید دیوانه می شدم» هنرمند گفت: «چرا؟» و دیوانه گفت: «چون در این شهر من هم چون خود پوره مانند خودم پنج تن دیگر را هر روز می بینم و در شگفتم که کدام یکی از پنج تن من هستم. خود را گم کرده ام آنها دقیقاً چون من هستند؛ قدبلند و ژولیده موی راه می روند، می خندند و گپ می زنند. دقیقاً شـبـیـه مـن. من پوره مثل من زندگی دارند و همرنگ من می خورند. شب گردند و سیاه پوش مدت هاست که در پی این هستم که خودم کدام یکی از اینها هستم...»