داستان پسامدرنیستی الفارسية 1403

Dāstān-i Pasāmudirnīstī

المؤلف: Brian McHale

التقييم:

22٫11 $

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

22٫11 $

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

Like it or not, the term ‘postmodernism’ seems to have lodged itself in our critical and theoretical discourses. We have a postmodern architecture, a postmodern dance, perhaps even a postmodern philosophy, and a postmodern condition. But do we have a postmodern fiction? In this trenchant and lively study Brian McHale undertakes to construct a version of postmodernist fiction that encompasses forms as wide-ranging as North American metafiction, Latin American magic realism, the French New New Novel, concrete prose and science fiction. Considering a variety of theoretical approaches including those of Ingarden, Eco, Doležel, Pavel, and Hrushovski, McHale shows that the common denominator is postmodernist fictin’s ability to thrust its own ontological status into the foreground and to raise questions about the world (or worlds) in which we live. Far from being, as unsympathetic critics have sometimes complained, about nothing but itself — or even about nothing at all — postmodernist fiction in McHale’s construction of it proves to be about (among other things) those handy literary perennials, Love and Death.

من دریافت و رفتار پسامدرنیستی را مانند دریافت و رفتار مردی می بینم که زنی بسیار فرهیخته را دوست دارد و می داند که نمی تواند به او بگوید: "من تو را دیوانه وار دوست دارم". چون می داند که زن خود می داند و می داند که مرد هم می داند که این واژه ها را باربارا کارتلند(نویسنده پرکار آثار عامه پسند) نوشته است. اما راه حلی وجود دارد. مرد می تواند بگوید: "به قول باربارا کارتلند, من تو را دیوانه وار دوست دارم" مرد به این شیوه ضمن پرهیز از تظاهر به بی خبری و معصومیت و با تصریح این نکته که دیگر نمی توان خواست خود را معصومانه بیان کرد؛ در واقع می خواهد بگوید که زن را در روزگاری که معصومیت نابود شده است دوست دارد. «پسا مدرنیسم» می تواند نوعی واکنش به مدرنیسم سال های پس از جنگ جهانی دوم از قبیل زیر پا نهادن حقوق بشر و یا واکنشی به رویدادهای برجسته پس از جنگ سرد به حساب آید. هر چند به دشواری می توان پاسخ داد که پسا مدرنیسم از چه زمانی آغاز شد. شاید سال1941 که دو اسطوره ادبیات مدرن یعنی جیمز جویس ایرلندی و ویرجینیا وولف از دنیا رفتند را بتوان سال پایان مدرنیسم و آستانه تقریبی آغاز پسامدرنیسم ادبی دانست. هر چند در میان نویسندگان و منتقدان ادبی درباره نقطه شروع نگارش یک اثر پسامدرنیستی اختلاف نظر باشد. به عنوان مثال «کیت هیوم» رمان «سومین پلیس» نوشته «فلن اوبراین» را که در دهه70 میلادی منتشر شد، نخستین اثر پسامدرنیستی می داند. کتاب «داستان پسامدرنیستی» تلاش می کند تفاوت های داستان پسامدرن را با داستان مدرن برای مخاطب تبیین نماید و نویسنده در این راستا مطالب مربوط به شعر و حتی نمایش را بی آنکه خللی در بحث اصلی به وجود بیاورد، کنار نهاده و حتی معتقد است این کار را برای احترام به زیرکی خواننده کتاب انجام داده است.