خاقانی شروانی الفارسية 1387

Khāqānī-i Sharvānī

المؤلف: Mīr Jalāl al-Dīn Kazzāzī

التقييم:

108 SEK

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

108 SEK

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

Khāqānī was a major Persian poet and prose-writer. He was born in Transcaucasia in the historical region known as Shervan, where he served as an ode-writer to the Shervanshahs. His fame most securely rests upon the odes collected in his Divān, and his autobiographical travelogue Tohfat al-ʿErāqayn. He is also notable for his exploration of the genre that later became known as habsiyāt ("prison poetry").

"خاقانی شروانی، از بزرگان سخن‌ سرای و پارسی‌گویان برجستۀ ایران‌ زمین است که در شروان زاده شده و در سدۀ ششم قمری شعر فارسی را روحی تازه بخشیده است. زمان زندگی او همزمان با دهه‌های پایانی فرمانروایی سلجوقیان و دورۀ قدرت‌ یابی اتابکان و حکومت‌ های محلی در ایران بود. او در چنین زمانه‌ای در خانواده‌ای، که با پیشۀ درودگری زندگانی را به سر می‌برد، زاده شد و با آموزه‌ های عموی دانشمند خویش، مسیر بالندگی را در پیش گرفت. او نخست "حقایقی" تخلص می‌کرد اما پس از ورود به دربار شروان شاه، لقب "خاقانی" گرفت و از آن‌ جا سرایندگی را به کمال رساند. خاقانی نمونۀ وارسته‌ای از سخن‌ سرایانی است که در شعر خود دانسته‌ها، کنکاش‌ها، دیده‌ها و شنیده‌ها، سورها و سوگ‌ها، زندگی و آن‌ چه را به آن مربوط بوده وارد کرده و بر آن‌ها نگاهی همه‌ جانبه داشته است. وی خود را جانشین سنایی غزنوی می‌دانست، همچنین با نظامی گنجه‌ای همزمان بود و با وی پیوندهای ادبی و نامه‌ نگاری داشت. از جمله آثار گران بهای خاقانی می‌توان تحفه‌ العراقین و دیوان اشعار او را نام برد. این شاعر سخن‌ سرای ایرانی، سرانجام پس از پشت سر گذاشتن سال‌های پیری و رنج بیماری درگذشت. پیکر او را در کوی سرخاب تبریز در گورگاهی که به "مقبره الشعرا" نام یافته است به خاک سپردند. خاقانی از جمله شاعران بزرگ ایرانی بود که آثار قابل تأملی را در حوزۀ ادبیات برجای گذاشت.