مبانی عرفان و تصوف و ادب پارسی الفارسية 1386

عرفان به معنی شناخت، آگاهی و درایتی است که بعد از جهل به دست می‌آید و همچنین یادآوری آن‌ چه فراموش شده بود، و در اصطلاح، معرفت قلبی و شناخت خدا و عبادت عاشقانه‌ی اوست. عارف کسی است که خدای را به اسماء و صفات بشناسد و در معاملت با وی صدق به جای آورد. در فرق تصوف و عرفان باید گفت که تصوف، شیوه و روش مشخص و معینی است که در چارچوب اندیشه و تفکری خاص برای رویگردانی از دنیا و حرکت برای وصول به حق و سیر به سوی کمال شکل گرفته و عرفان، مکتبی است مبتنی بر اندیشه‌های وسیع و ژرف برای شناخت حقایق و رموز علوم و مشربی است برای شناخت و درک بهتر خداوند. کتاب حاضر دربرگیرنده‌ی کلیاتی درباره‌ی عرفان و تصوف است که با آراء و اندیشه‌های صاحب‌ نظران و تایید شاعران و ادبیان شکل گرفته است. ساختار کتاب بر پایه‌ی اصول و مبانی عرفان و تصوفی است که در ادب فارسی رخ نموده است.